Engelsiz Eğitim

Yüce Allah, insanları servetleri, ırkları, renkleri, cinsiyetleri, dilleri, nesepleri, engelli ya da sağlıklı oluşları açısından değerlendirmez ve Tin suresi 4. ayette: “Biz insanı en güzel biçimde yarattık“ buyurur. Hucurat suresi 13. ayette ise üstünlüğün sadece takvada olduğunu bildirir.

Engelli kardeşlerimize vermemiz gereken önemi anlayabilmek için Kur’an-ı Kerim’de Abese suresinde anlatılan o müthiş ve sarsıcı olaya bakmamız gerekir.

Hz. Peygamber (s.a.v) bir gün Mekke’nin önde gelen müşrikleriyle konuşuyordu. Ekonomik durumları geniş ve sosyal konumu güçlü olan bu müşriklere İslam’ı anlatabilmek belki de o an için zayıf ve güçsüz müslümanları biraz rahatlatacaktı.

İşte tam bu esnada peygamberimize soru sormak için gelen (gözleri görmeyen) bir sahabe olan Abdullah Ümmi Mektum’u bırakıp muhataplarıyla konuşmaya devam etti. Ummi Mektum peygamberimizin sözünü keserek: “ Beni bilgilendir” diye seslendi.

Peygamber efendimiz belki de netice alacağını düşünerek ve Mekkeli müşriklerin de tutumunu bildiği için (Mekkeli müşrikler kendilerinden düşük gördükleri insanlarla aynı ortamda bulunmazlardı) Ummi Mektum’u görmezlikten geldi. Bunu onu hafife aldığı için ya da ona hakeret olsun diye yapmadı. O an için daha önemli bir iş yaptığını düşünüyordu.

Buna rağmen Allah cc. çok sevdiği rasulunu Abese suresi 1. ve 4. ayetlerde şöyle uyardı; “Yüzünü ekşitti ve geri döndü. Âmânın kendisine gelmesinden dolayı. Belki o temizlenecek. Yahut öğüt alacak da o öğüt ona fayda verecek”.

Kuran-ı Kerim öğüt almak içindir ve herkes içindir. Bizim görevimiz bunu herkese ulaştırmak için çalışmak ve bu kardeşlerimize bu imkanı sağlamaktır.